Naar en in Ubajara (“U-bah-jara”)

De afgelopen dagen hebben we behoorlijk wat kilometers gemaakt om vanaf Belém naar Ubajara te gaan. De eerste dag zijn we vanaf Belém naar Teresina gevlogen en zoals dat hier gaat moesten we via een andere stad, Fortaleza … als je dat op de kaart bekijkt is dat ongeveer vanaf Parijs via Londen naar Amsterdam vliegen. Daar komt nog bij dat onze volgende stop na Ubajara, jawel, Fortaleza is :-)

Aangekomen in Teresina, de warmste provinciehoofdstad van het land, hebben we de bustickets naar Ubajara opgehaald voor de volgende dag. De stad is verder gelukkig niet echt interessant, want we waren pas om een uur of 6 terug in het hotel. Daarna dus op zoek naar eten, dat had nogal wat voeten in de aarde, we zijn tot 3 keer toe verdwaald in de wijk achter het hotel omdat we op zoek waren naar een bepaald restaurant. Dat bleek uiteindelijk slechts 50 meter lopen te zijn, maar dan wel de andere kant op … In het restaurant hebben “carne do sol” gegeten: gedroogd vlees, een specialiteit van het noordoosten van Brazilë.

Zoals vermeld zijn we gisteren vanaf Teresina met de bus naar Ubajara gereisd, een reis waar we ongeveer een hele werkdag over gedaan hebben (incl. 3 uur wachten op een overstap voor de laatste 20 km). De natuur is hier heel anders dan wat we tot nog toe gezien hebben, wel heel groen maar met veel grasachtig land. Ten minste, tot aan waar we nu zijn. Ubajara ligt namelijk in een berggebied tussen twee staten in, waardoor er veel regen valt en het dus meer tropisch regenwoud is.

Vandaag hebben we een bezoek gebracht aan het nationale park van Ubajara, door Ramon omgedoopt tot U-bah!-jara. Gisterenavond kwamen we natuurlijk nogal hongerig aan en besloten we wat te gaan eten in het restaurant van het hotel, pizza op z’n Braziliaans (dwz groot, geen tomatensaus, wel heel veel kaas). Dat was een vergissing … onze ingewanden die net een beetje aan het herstellen waren van het Amazonevoer, vonden vooral de hoeveelheid die Ramon naar binnen had gewerkt gisteravond iets te. En zoals Veronique een keer overgegeven heeft op een berg in Australië die daarna omgedoopt werd tot Mount Ohlsen Baggerrrr (was Bagge), was het dit keer de beurt aan Ramon om aan het begin van onze wandeltocht (met gids) … nou ja, je snapt ’t wel.

Aangezien we toch wat wilden zien van het park waarvoor we die hele omweg maken, hebben we toch een deel van de wandeling gemaakt. Het was ongeveer een kilometer lopen door het woud naar de eerste waterval.


De andere attractie van het park is de grot van Ubajara, maar Ramon voelde zich inmiddels zo slecht dat hij terug is gegaan naar het hotel (dat handig vlakbij de ingang van het park ligt). Veronique had het geluk dat er welgeteld één gids was die Engels sprak, gedurende de rest van de tijd heeft Ramon namelijk alles uit het Portugees vertaald. Dit omdat een Engelssprekende Braziliaan een curiositeit is, zelfs in de hotels en toeristische attracties. Anyways, hierdoor kon Veronique ook in haar eentje de grot bezoeken.

Hoewel we ons dus beiden niet zo lekker voelen, is Ubajara zeker wel een mooi park en de omweg waard geweest. Maar voor ons geen Braziliaanse pizza meer.