Yosemite National Park

Gisteren hebben we rondgereden en gewandeld in Yosemite National Park, het oudste NP van de VS. Al in 1864 werd het beschermd door de overheid en vanaf 1890 kreeg het officieel de status van National Park. Yosemite is een behoorlijk groot park en omdat de ingang aan de oostkant van het park was afgesloten en we om moesten rijden, hadden we uiteindelijk maar 1 dag in het park. Toch hebben we de hoogtepunten van de vallei (= dus maar een deel van alles wat er te zien is) wel kunnen bezoeken.

We zijn de dag begonnen met een dik half uur rijden over bergweggetjes, gelijk de Belgische Ardennen, om aan de komen bij de zuidelijke ingang. Voordat we verder zijn gegaan de vallei in, hebben we nog een bezoek gebracht aan een stuk bos met Sequoias. Deze bomen kunnen duizenden jaren oud worden en sommigen hebben een omtrek van wel 5 meter of meer. De boom op de foto wordt de Grizzly Tree genoemd. Deze boom is 1800 jaar oud en inmiddels meer dan 60 meter hoog!

Wederom werden we verrast door de afstanden die je in zo’n park moet afleggen, want vanaf de zuidelijke ingang naar de vallei was nog ruim een uur rijden! Vlak voordat de weg de vallei inging moesten we door een tunnel en eenmaal uit de tunnel hadden we een prachtig uitzicht over de hele vallei.

Yosemite staat bekend om zijn granieten rotsformaties die zijn ontstaan door de laatste ijstijd. Voorbeelden hiervan zijn de Half Dome, Cathedral Rock en El Capitan. De laatste trekt ieder jaar vele rotsklimmers die er tot wel een week over doen om hem te beklimmen. Uiteraard hebben we ook nog een wandeling gemaakt, deze ging langs de rivier naar Mirror Lake waarvandaan we een mooi uitzicht hadden op de Half Dome. De Half Dome is een karakteristieke berg die aan een kant recht naar beneden loopt en aan de andere kant bol is.

We hadden gepland om rondom het meer heen te lopen en via de andere kant van de rivier terug te gaan, maar dat kon helaas niet vanwege een rock slide. Hierdoor was er een grote hoeveelheid rotsblokken over het pad terechtgekomen, zoals wel vaker gebeurt in dit soort parken. Zowel in Bryce als in Zion kwamen we ook afgesloten paden tegen door gevallen rotsblokken.

Nadat we ook de andere hoogtepunten van de vallei gezien hadden, zijn we vandaag teruggereden naar San Francisco. Om kwart voor vijf hebben we de auto weer netjes, maar wel ongelooflijk vies, ingeleverd bij het vliegveld. Eindstand: 3105 mijl (was 4 bij vertrek), omgerekend is dit 5000 km … best veel voor een vakantie van twee weken! Wij gaan zo naar bed, morgen vliegen we vanaf hier terug naar Amsterdam en zit onze vakantie er weer op. Tot snel in Nederland!

Net geen 100 graden …

Allereerst onze welgemeende excuses voor de radiostilte van onze kant: internet en de woestijn gaan blijkbaar niet altijd lekker samen. Bij deze dus meteen twee blogs: deze en eentje over de laatste canyon die we bezocht hebben en Las Vegas. In Las Vegas hebben we The Strip gedag gezegd en we zijn verder door de woestijn heen gereden naar Death Valley. Hoewel de naam anders doet vermoeden, is er nog best wat leven te vinden … vandaag hebben we zelfs een coyote gespot! Gisteren zijn we op de allerbekendste plek in Death Valley geweest, genaamd Badwater. Sommigen van jullie kunnen zich misschien wel herinneren dat Bassie en Adriaan daar ook zijn geweest op hun reis door Amerika ;-). Badwater is het laagste punt van de VS op een diepte van 86 meter onder zeeniveau en is een groot zoutmeer.

Death Valley is verder vooral heel erg heet, het kan in de zomer wel 50 graden Celsius worden! Gelukkig is het nu nog lente en is de temperatuur tijdens ons verblijf volgens de autothermometer net onder de 100 graden Fahrenheit gebleven (ongeveer 35 graden Celsius). Wat ons verder vooral opviel aan Death Valley is dat er zo veel verschillende soorten woestijn te zien zijn, namelijk rotswoestijn, zandduinen, hoge gekleurde bergen en zelfs een vulkaankrater.

Vanochtend zijn we er vroeg uit gegaan om de zonsopkomst te zien bij de zandduinen.

Rond het middaguur zijn we vandaag vanuit de woestijn vertrokken. Na een rit van 494 mijl (ongeveer 800 km) op de teller zijn we neergestreken in een dorpje vlakbij Yosemite National Park. Vanuit hier gaan we morgen het oudste Nationaal Park in de VS verkennen, of in ieder geval een deel ervan. We zullen zien hoe ver we komen, want een groot deel van het park is afgesloten vanwege de sneeuw hier in de bergen van de Sierra Nevada. Op de teller van onze nieuwe Prius staat trouwens inmiddels al 2800 mijl (ca. 4500 km), dus we kunnen wel stellen dat het een goede proefrit is ;-)!

Voor nu wensen we jullie allemaal een heel fijne Koninginnedag en tot snel!

De laatste canyon en fabulous Las Vegas

Zoals belooft, bij deze een kort verslag van het bezoek aan de laatste canyon van onze rondreis door het westen van de VS. We hadden al eerder gezegd dat hoewel het allemaal kloven zijn, ze toch allemaal heel verschillend zijn. Het omringende landschap is vrijwel hetzelfde: dor, droog en behoorlijk warm zoals het hoort in de woestijn ;-) Het bijzondere aan Zion National Park is dat de kloof vol staat met loofbomen en dat er een aardige rivier doorheen stroomt. Het lijkt allerminst een woestijn.

De dag dat wij hadden besloten wat te gaan wandelen in Zion was het frisjes en vielen er wat buien, uiteraard precies wanneer wij geen beschutting in buurt hadden … Maar het droogde altijd wel weer op en de volgende dag was het zelfs weer zonnig en warmer. Zeker toen we op pad gingen naar fabulous Las Vegas. Las Vegas was alles wat we ervan verwacht hadden. Het verkeer is behoorlijk druk, er rijden veel limousines (o.a. ook Hummers in formaatje limo), veel dronken Amerikanen, hier en daar een bruidje, casino’s en neonverlichting. Heel veel neonverlichting en vooral veel extravagante, bizar uitgedoste gebouwen met daarin hotel en/of casino. Prima voer voor een avondje aapjes kijken dus!

Als je dan toch in Las Vegas bent, kun je natuurlijk niet zomaar aan alle gokautomaten voorbij lopen. Ramon zag zijn kans schoon en heeft het zelfs voor elkaar gekregen om 1 hele dollar om te zetten in 2,25 dollar bij een van de vele one-armed bandits.

Eerlijkheidshalve moeten we daaraan toevoegen dat van deze opbrengst weer een dollar is opgegaan aan een ander gokje. Wij zijn in ieder geval met winst uit Las Vegas vertrokken, er zijn mensen die minder aan zo’n avondje over hebben gehouden ...

Nog meer Canyons

Na ons bezoek aan de Grand Canyon, zijn we doorgereden naar onze volgende bestemming: het weinigzeggende stadje Page. Page bevindt zich aan de rand van Lake Powell, een stuwmeer dat aangelegd is in een deel van de canyon van de Colorado rivier. Wij hebben een stop gemaakt in Page, omdat we graag de beroemde Antelope Canyon wilden zien. Dit is wat men een slot canyon (letterlijk: sleufkloof) noemt, een kloof die slechts enkele meters breed is en vele meters hoog. Door deze vorm valt er slechts een kort deel van de dag, namelijk rond het middaguur, licht in de kloof wat zorgt voor prachtige kleuren en lichtstralen. Deze kloof kon alleen bezocht worden met een georganiseerde tour, maar dat was het zeker waard.

Hierna hebben we de auto weer gepakt en zijn we na de lunch doorgereden naar Bryce Canyon, die we vandaag bezocht hebben. Onderweg kwamen we door de Red Canyon heen, waarvan de naam al aangeeft dat de wanden van deze brede kloof rood van kleur zijn.

Vandaag hebben we dus een bezoek gebracht aan Bryce Canyon National Park en voor het eerst was het de hele dag bewolkt en zelfs zo koud dat we een trui en jas aan moesten. Dat was wel even wennen na de woestijntemperaturen hiervoor. In Bryce Canyon staan de zogenaamde “Hoodoo’s”, kalkstenen pilaren die gevormd zijn door erosie van voornamelijk ijs en regen

Dit is dus weer heel anders dan de Grand Canyon die uitgesleten is door een rivier. Het mooie aan Bryce Canyon is dan ook dat je er makkelijk een route doorheen kunt lopen tussen de pilaren door.

Inmiddels zijn we aangekomen in een dorpje naast Zion National Park, wat weer een andere soort Canyon is. Daarover uiteraard de volgende keer meer!

Grand Canyon

Gisteren en vandaag hebben we een bezoek gebracht aan de Grand Canyon en opnieuw een heel aantal miles afgelegd. De afstanden zijn hier in de VS erg groot en de tijd gaat even snel als elders, dus duurt het vaak uren voordat je van A naar B bent. Wij kiezen er daarom voor om ook van het “onderweg zijn” vakantie te maken; dus in plaats van zo snel mogelijk , zo leuk mogelijk te rijden. Vandaar dat we er soms een uurtje langer over doen, of twee als het uitzicht te mooi is om niet te stoppen voor een fotootje of twee :-).

Wat ons beiden al snel opviel is dat de Grand Canyon er precies zo uitziet als je al had gedacht, want wie heeft er geen prachtige foto’s van deze fenomenale kloof gezien … In dat geval, bij deze:

Na de laatste paar plekjes binnen het National Park te hebben bezocht, zijn we vandaag verder gereden. Onderweg hebben we nog wat meegepakt van Monument Valley. Dit hadden we niet gepland, maar de bewegwijzering laat hier zo af en toe te wensen over, waardoor we een kruising van snelwegen hadden gemist (NIET aangegeven, ja echt!) en er toen zo’n beetje langskwamen.

De dag zijn we geëindigd bij de Horseshoe bend, waar de Coloradorivier een mooie bocht heeft uitgesleten.

Morgen laten we ons een stukje rijden en gaan we op pad naar ons volgende National Park, maar daarover later uiteraard meer.

Van de kust naar de woestijn

Gisteren zijn we vanuit het lieflijke stadje Santa Barbara, via Los Angelos landinwaarts gereden naar Twentynine Palms. We begonnen de dag met zonneschijn in Santa Barbara, maar toen we eenmaal tot aan het strand gewandeld waren, was er de bekende zeemist komen opzetten. Hierdoor was er weinig van de werf en kust te zien.

Omdat we nog een rit van 400km voor de boeg hadden besloten we dan maar te vertrekken. De meest directe route naar Twentynine Palms was via Los Angelos. Aangezien we toch in de buurt waren, dachten we nog even het Hollywood sign op de foto te zetten. Dit “even” was een uur rondrijden in LA met het volgende resultaat.

Na dit Kodakmomentje sloten we aan in een file van 80km om door de stad en eruit te komen. Drie uur stop-en-go en een heel late aankomst in Twentynine Palms waren het gevolg.

Vandaag dachten we een bijna autoloze dag te hebben, want we gingen een bezoek brengen aan het Joshua Tree National Park dat op slechts 2 mijl van ons motel ligt. Maar … geheel in Amerikaanse stijl bezoek je dit park met de auto en stap je af en toe uit om een foto en/of een korte wandeling te maken. Het park is dus onderdeel van de Mojave en Colorado woestijn met hierin veel rotsformaties, Joshua Trees (Yucca soort) en mooie vergezichten waaronder een blik op de San Andreas Vault (de breuklijn waardoor er in Californië zoveel aardbevingen zijn).

In de middag hebben we ook nog een en echte wandeling gemaakt van anderhalf uur vanuit een oase, over een berg en weer terug naar de parkeerplaats. Ramon was nog niet moe aan het eind, zie deze foto :-)

Aan het eind van de dag hadden we toch weer 180 km extra op de teller staan en een bijna lege tank. Voor zover onze berichtgeving uit een warm Twentynine Palm, California.

Highway 1

Zo, we zijn er dan! We hebben er twee dagen over gedaan om de ca. 450 mijl (720 km) langs de Californische kust over Highway 1 af te leggen. We hebben een overnachting gehad in Monterey, maar vanavond zijn we veilig en wel aangekomen in ons motel in Santa Barbara met onze auto.


Hier in Amerika wordt overal gevraagd of je er nog iets bij wilt: zoals kaas bij de hamburger, dressing op je salade of toch misschien die grotere auto die slechts 15 dollar extra kost (per dag dus …). Inmiddels zijn we er een beetje aan gewend en hadden we afgesproken om niet in te gaan op eventuele “upgades” van de autoverhuurder bij de Avis … ja, je voelt ‘m al aankomen: dat hebben we dus toch gedaan. Voor totaal 85 dollar extra zijn we nu de trotse bestuurders van een echte hybride Toyota Prius, vers van de pers: er stond pas 4 mijl op. Bovendien brengt ie zijn extra geld wel op, want anders dan de meeste auto’s hier in de VS is deze WEL zuinig :-D.
Omdat het al laat is en omdat je de geweldige uitzichten langs kustweg 1 vooral moet zien en niet beschrijven, houden we het deze blog kort…laat de onderstaande foto’s voor zich spreken!







Tot zover dan voor nu. Wij gaan hier slapen en morgen weer vroeg op. Op de planning staat dan de oversteek van de kust naar Joshua Tree National Park (ca. 400 km, via Los Angeles). Maar daarover later meer…