De cirkel is rond

Vrienden en volgers, dit is onze laatste bijdrage aan de blog uit Brazilië. Morgenochtend om 8 uur plaatselijke tijd worden we opgehaald en gaan we aan onze terugreis beginnen. We vliegen vanaf Recife, via Rio de Janeiro en Parijs, terug naar Amsterdam alwaar we op zondagochtend voor het eerst dit jaar Hollandse bodem zullen raken.

De afgelopen paar dagen hebben wij ons vermaakt in de buurt van Recife, respectievelijk in Olinda (een koloniaal stadje) en Porto de Galinhas (badplaats). Olinda is groot geworden in de tijd dat de suikerrietproductie hier begon in de 17e eeuw en wordt ook wel een groot openluchtmuseum genoemd. De foto’s hieronder zeggen genoeg.

Daarna zijn we voor onze laatste anderhalve dag naar Porto de Galinhas gebracht. Dit betekent zoveel als “haven van de kippetjes”. Nadat de slavernij officieel was afgeschaft in Brazilië in 1888, werden er nog steeds illegaal slaven uit Afrika gehaald. Wanneer er dus een nieuwe lading slaven arriveerde in de haven, werd er gezegd dat er nieuwe kippetjes uit Afrika waren aangekomen. Dit heeft verder weinig met het heden te maken, want het is nu echt een typische badplaats met veel strand, restaurantjes, winkeltjes en noem maar op.

Vandaag hebben we nog een laatste excursie gedaan naar een baai in de buurt, waar we onder andere een natuurlijk zwembad bezocht hebben. Dit is een gat in het rif waar zeewater in blijft staan bij laag water. Hierin zijn een hoop visjes te zien.

Toeval of niet, vandaag regende het behoorlijk … net als op onze eerste dag in Brazilië bij het bezoek aan de watervallen van Foz do Iguaçu. De cirkel is rond, zullen we maar zeggen. Iedereen hartelijk dank voor het volgen en berichtjes achterlaten. Tot snel!

Is het goed als ik even de cashewnoot promoot?

Met een korte tussenstop in Fortaleza zijn we inmiddels vanuit Ubajara naar Natal gereisd. Natal is een grote badplaats die bij de Nederlanders ook steeds bekender wordt. We zitten in een pousada vlakbij het strand van Ponta Negra: een prima strand, maar wel een beetje druk.

Vandaag hebben we in het plaatsje Pirangi (ong. 12 km van Natal) de grootste cashewboom ter wereld bezocht. Het oppervlak van het bladerdek van deze boom bedraagt maar liefst 8500 m2.

De boom is in 1888 geplant en heeft twee bijzondere genetische eigenschappen waardoor hij zo groot is geworden. De eerste is dat de takken naar de zijkant groeien in plaats van omhoog en door het gewicht op een bepaald moment de grond raken. Normaal zou dit het eind zijn van de tak, maar door de tweede afwijking schiet deze tak wortel en groeien er nieuwe takken aan.

Nu zul je je misschien afvragen “Groeien cashewnoten aan een boom?”. Het antwoord op die vraag is: Jazeker! De cashew (cajú in het Portugees) bestaat uit een vrucht met veel vitamine C en een noot. Zie onderstaande foto. In Nederland kennen we alleen de noot, maar in Brazilië kun je ook cashewsap en –ijs kopen. Deze worden gemaakt van het sap van de vrucht, want de schil is niet lekker. De noten moeten eerst gebrand worden, want het omhulsel van de noot bevat een bijtend sap, waarvan ze volgens een van de gidsen zelfs tatoeage-inkt maken.

Morgen nog een dagje strand en dan woensdag door naar het laatste deel van onze reis: Recife en omgeving.

Naar en in Ubajara (“U-bah-jara”)

De afgelopen dagen hebben we behoorlijk wat kilometers gemaakt om vanaf Belém naar Ubajara te gaan. De eerste dag zijn we vanaf Belém naar Teresina gevlogen en zoals dat hier gaat moesten we via een andere stad, Fortaleza … als je dat op de kaart bekijkt is dat ongeveer vanaf Parijs via Londen naar Amsterdam vliegen. Daar komt nog bij dat onze volgende stop na Ubajara, jawel, Fortaleza is :-)

Aangekomen in Teresina, de warmste provinciehoofdstad van het land, hebben we de bustickets naar Ubajara opgehaald voor de volgende dag. De stad is verder gelukkig niet echt interessant, want we waren pas om een uur of 6 terug in het hotel. Daarna dus op zoek naar eten, dat had nogal wat voeten in de aarde, we zijn tot 3 keer toe verdwaald in de wijk achter het hotel omdat we op zoek waren naar een bepaald restaurant. Dat bleek uiteindelijk slechts 50 meter lopen te zijn, maar dan wel de andere kant op … In het restaurant hebben “carne do sol” gegeten: gedroogd vlees, een specialiteit van het noordoosten van Brazilë.

Zoals vermeld zijn we gisteren vanaf Teresina met de bus naar Ubajara gereisd, een reis waar we ongeveer een hele werkdag over gedaan hebben (incl. 3 uur wachten op een overstap voor de laatste 20 km). De natuur is hier heel anders dan wat we tot nog toe gezien hebben, wel heel groen maar met veel grasachtig land. Ten minste, tot aan waar we nu zijn. Ubajara ligt namelijk in een berggebied tussen twee staten in, waardoor er veel regen valt en het dus meer tropisch regenwoud is.

Vandaag hebben we een bezoek gebracht aan het nationale park van Ubajara, door Ramon omgedoopt tot U-bah!-jara. Gisterenavond kwamen we natuurlijk nogal hongerig aan en besloten we wat te gaan eten in het restaurant van het hotel, pizza op z’n Braziliaans (dwz groot, geen tomatensaus, wel heel veel kaas). Dat was een vergissing … onze ingewanden die net een beetje aan het herstellen waren van het Amazonevoer, vonden vooral de hoeveelheid die Ramon naar binnen had gewerkt gisteravond iets te. En zoals Veronique een keer overgegeven heeft op een berg in Australië die daarna omgedoopt werd tot Mount Ohlsen Baggerrrr (was Bagge), was het dit keer de beurt aan Ramon om aan het begin van onze wandeltocht (met gids) … nou ja, je snapt ’t wel.

Aangezien we toch wat wilden zien van het park waarvoor we die hele omweg maken, hebben we toch een deel van de wandeling gemaakt. Het was ongeveer een kilometer lopen door het woud naar de eerste waterval.


De andere attractie van het park is de grot van Ubajara, maar Ramon voelde zich inmiddels zo slecht dat hij terug is gegaan naar het hotel (dat handig vlakbij de ingang van het park ligt). Veronique had het geluk dat er welgeteld één gids was die Engels sprak, gedurende de rest van de tijd heeft Ramon namelijk alles uit het Portugees vertaald. Dit omdat een Engelssprekende Braziliaan een curiositeit is, zelfs in de hotels en toeristische attracties. Anyways, hierdoor kon Veronique ook in haar eentje de grot bezoeken.

Hoewel we ons dus beiden niet zo lekker voelen, is Ubajara zeker wel een mooi park en de omweg waard geweest. Maar voor ons geen Braziliaanse pizza meer.

Op de Amazone

Afgelopen vrijdag was het dan zover, ons avontuur over de Amazone zou gaan beginnen. Natuurlijk waren we netjes op tijd (ruim een uur te vroeg dus) en goed voorbereid met 8 liter water, 2 liter Sprite, een liter sap en de nodige snacks. We hadden nogal wat problemen om aan boord te komen, vooral veroorzaakt door de Braziliaanse administratieve rompslomp. In het kort kwam het erop neer dat de mensen van de boot geen chocolade konden maken van onze (Nederlandstalige) voucher, en dus weigerden ons een instap bewijs te geven. Na een aantal keer wachten, gebel over en weer en navragen bij de kapitein mochten we toch aan boord. Daar bleek tot overmaat van ramp dat onze namen niet op de passagierslijst voor de hutindeling stonden. Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen en mochten we toch mee, maar wat zijn we blij dat Ramon Portugees praten kan!!

De boot was een catamaran en een echte openbaarvervoersboot. Op 2 dekken hingen honderden hangmatten en er waren in het midden een aantal hutten voor mensen die wat meer privacy wilden (en een toilet dat niet na 3 uur al een uur in de wind rook). Saillant detail: de wc’s werden doorgespoeld met Amazone water, dus die van ons stonk na een dag ook behoorlijk ;-) Op het bovenste dek was een bar waar luide muziek uit de boxen kwam, op het dak was de muziek een stuk beter, maar zat je vol in de zon … dilemma.

Om 12 uur vertrok de boot voor de 2 daagse reis naar Belém, de eerste dag (en nacht) werd er nog een aantal keer aangelegd in wat kleinere plaatsjes en de tweede dag werd er aan een stuk doorgevaren over de Amazone. Aan beide kanten hadden we een mooi uitzicht over het regenwoud en we hebben zelf aapjes gehoord. Wat wij nogal opvallend vonden, is dat we onderweg nogal veel losse huisjes en kleine dorpjes (enkele huisjes en een kerk) tegenkwamen. Terwijl we langs deze armoedige hutjes voeren, werden er plastic zakken van boord gegooid die door de bewoners van de huisjes uit het water werden gevist. Na wat navraag kwamen we erachter dat in deze zakken kleding, voedsel en andere dingen zaten die de mensen goed konden gebruiken.



We zijn de tijd doorgekomen met lezen, slapen, wat rondhangen en natuurlijk wat foto’s maken. Vanmorgen werden we om half 8 gewekt dat we bijna in Belém waren en dus verzocht werden in te pakken en ons klaar te maken om van boord te gaan. Sinds gisteren zijn we overigens allebei zwaar aan de diarree. We verdenken de avondmaaltijd van de eerste dag aan boord, omdat we in de Lonely Planet hebben gelezen dat aan boord van veel schepen de rijst en bonen gewoon in (gefilterd) rivierwater wordt gekookt. Helaas kon ons Europese gestel dit dus niet aan.

Onze eerste dag in Belém hebben we dus vooral op de hotelkamer doorgebracht (en op de wc), hopelijk dat we morgen tijdens onze 2e en laatste dag wel iets van de stad kunnen zien.

Santarém

Op dit moment zijn we in Santarém, een groot dorp waar eigenlijk niets te doen is. Vandaag hebben we dus wat over de markt gelopen, hebben we wat inkopen gedaan en hebben we een hangmat gekocht. Omdat dit een veelgebruikte tussenstop/opstapplek is voor een tocht over de Amazone, zijn hier nogal veel kraampjes uitgedost met hangmatten.

Het enige andere “spannende” aan Santarém is dat je vanaf de kade het samenkomen van de rivier de Tapajós en de Amazone kunt zien, de zogenaamde encontro das águas. Het water van de Amazone is namelijk roestbruin terwijl de Tapajós donkerblauw is, door het grote verschil in samenstelling duurt het kilometers voordat het water gemengd is.

Morgenochtend vroeg op en dan gaan we beginnen aan onze 3 dagen durende boottocht naar Belém, dus dit was voorlopig weer even de laatste update.

Boottocht op de rio Tapajós

Op onze laatste volle dag in Alter do Chão hebben we een boottocht gedaan samen met een Argentijns/Braziliaans gezin. We werden al om half 9 ’s ochtends opgehaald aan de achterkant van het hotel met een bootje. Via het meer zijn we dwars over de rivier naar Jarí gevaren. Jarí is de naam van het kanaal dat de rio Tapajós verbindt met de Amazonas. Hier gingen we op bezoek bij een familie die aan het kanaal woont. We werden daar verwelkomd door de boer die ons meenam voor een wandeling door het aan de boerderij grenzende bos. Het mooie aan het tropische regenwoud is dat de bomen zo groot en dicht zijn in de toppen dat er weinig op de grond groeit en dat je er dus best in kunt wandelen. In het bos hebben we onder andere hoog in de boom nog een luiaard gezien.

Vervolgens zijn we met de boot verder gevaren naar een strand met de naam Ponta das Pedras waar we gegeten en gezwommen hebben. Op het menu stond dit keer Tucunaré, een smakelijke vis uit de rivier, die we van tevoren zelf mochten uitzoeken :-)

De laatste stop van de tocht was Ponta do Cururu, een zandbank die ver de rivier inloopt. Vanaf deze plek konden we rivierdolfijnen zien. We hebben daar gewacht tot zonsondergang en zijn toen weer teruggevaren naar het hotel.

Alter do Chão

In het nieuwe jaar zijn we begonnen aan het derde deel van onze reis: de rondreis in het noorden en noordoosten van Brazilië. Op de avond van nieuwjaarsdag zijn we vertrokken uit Rio en zijn we via Manaus naar Santarém gevlogen. Toen we daar vroeg in de ochtend op het vliegveld (dat meer weg had van een tankstation met landingsbaan) aankwamen, besloten om met de bus naar ons hotel in Alter do Chão te gaan. We waren de dure, scheurende taxi’s even zat…

Om in Alter do Chão te komen, hadden we twee bussen nodig. Eerst gingen we naar het centrum van Santarém, dit was een uur rijden over onverharde zandpaden vol kuilen en gaten. Na deze belevenis namen we de volgende bus naar Alter do Chão die over het enige stuk geasfalteerde weg gaat van deze regio. Onderweg werd de bus voller en voller, niet alleen met mensen, maar ook met halve bananenbomen, een loodzware, lekkende boodschappentas met ongedefinieerde inhoud en de zelfgemaakte koopwaren van een kerel met kleding die al jaren de wasautomaat niet gezien had … niet zo handig als je met 2 koffers à 20 kilo achterin de bus zit :-)

We hebben het gered en eenmaal aangekomen bij het busstation in Alter, was het slechts een kwartiertje lopen in de klamme warmte van de Amazone naar het hotel. Het hotel is mooi aangelegd en ligt direct aan het Lagoa Verde. Vandaag zijn we over het strand langs het meer naar het centrum van het dorp gelopen en hebben ons daar met een kano laten overzetten naar de overkant. Vanaf hier hebben we een wandeling gemaakt door het bos naar de top van een kleine berg met een geweldig uitzicht over het meer en de rivier (Rio Tapajós).

Het was een flinke klim in deze warmte, maar dat was het zeker waard … getuige de foto’s. Dit goede idee kwam van slechts twee regeltjes in onze “Rough Guide to Brazil”, die wederom zijn waarde heeft bewezen.

Net voordat het flink begon te regenen waren we terug in het hotel. Wanneer jullie dit kunnen lezen is het internet weer actief. Het komt blijkbaar vaker voor dat na een regenbui het internet van dit hotel tijdelijk non-actief is … We moesten maar even geduld hebben, zei de receptioniste :-)

Feliz Ano Novo!

Lieve allemaal,
we willen iedereen een heel gelukkig, gezond en voorspoedig 2011 wensen!

Zoals jullie misschien verwacht hadden hebben wij de jaarwisseling gevierd op de Copacabana, net als 2 miljoen andere mensen. Ze hadden 11 pontons voor de kust neergelegd waarvandaan het vuurwerk gedurende 16 minuten werd afgeschoten. Een geweldige show, zoals deze foto goed laat zien.